Opvoeden van kinderen kan soms best pittig zijn. Iedere ouder gaat door momenten heen waarop je even niet meer weet hoe je met het gedrag van je kind om moet gaan. Daarbij kan het gaan om normaal gedrag van je kind, passend bij de leeftijd. Denk aan de peuterpubertijd, de bekende ‘2 = nee’-fase. Een kind dat stiekem iets doet wat niet mag, of wat geheel naïef iets heeft gedaan wat eigenlijk écht niet kan. Maar het kan ook zijn dat je kind gedragsproblemen vertoont.
Vaak is het dan gemakkelijk om naar het kind te kijken: hij of zij heeft een probleem. We gaan naar Jeugdzorg en hopen daar een oplossing te vinden. Maar durven wij als ouders ook naar onszelf te kijken? Welk aandeel spelen wij zelf in het gedrag van ons kind?
Zelf kan ik er over meepraten dat ik niet altijd goed heb gereageerd op mijn zoontje. Soms triggerde zijn gedrag bij mij dingen die in mijn verleden zijn gebeurd, waardoor ik heftiger reageerde dan nodig. Ik ben als kind gepest en soms kon het gedrag van mijn zoontje weer die gevoelens van afwijzing naar boven brengen. Dan werd ik boos op mijn zoontje, maar ten diepste eigenlijk boos op degenen die mij vroeger dit gevoel hebben bezorgd.
Je kunt dit vergelijken met een wondje dat ontstoken is geraakt. Als je daar maar heel zacht tegenaan tikt, doet dat toch veel meer pijn dan wat past bij de lichte aanraking. Of soms wordt het ook wel vergeleken met een echo: je zegt één ding, maar het effect is veel groter.
Ook hoe jij in je vel zit als ouder, maakt heel veel uit voor je kind. Ze zeggen ook wel dat kinderen als een spiegel zijn. Vooral kleine kinderen stemmen zich heel erg af op het gevoel wat jij hebt: ben jij gespannen, dan zijn zij dat ook. Ben jij ontspannen, dan zijn zij dat ook. Hoe logisch het ook is in de situatie waar jij doorheen gaat, dat je gespannen bent. Daar heeft een kind nog geen begrip voor.
Het IMH ontwikkelde een mooie vergelijking: een gezin is als een huis. De ouders zijn als het ware de steunpilaren van het gezin. Op hen rust het dak: het kind. De steunpilaren houden elkaar ook nog in evenwicht door de relatie tussen man en vrouw. Als de steunpilaren stevig staan en elkaar in evenwicht houden, ontstaat een stabiel huis en kan het kind in een stabiele omgeving opgroeien. Wankelt één van de steunpilaren echter, dan heeft het kind ook meer moeite om zich goed te kunnen ontwikkelen.
Dit wankelen kan allerlei oorzaken hebben. Misschien ga je door een burn-out, ben je ontslagen, is je moeder overleden, of heb je financiële zorgen? Maar misschien spelen er ook dingen uit je verleden, uit je rugzak, waar je weer aan herinnerd wordt nu je zelf kinderen hebt?
Het is belangrijk om als ouder goed voor jezelf te zorgen, zodat jij als steunpilaar in het gezin, stevig kan staan. Neem voldoende rust, verzamel mensen om je heen die je kunnen helpen of ontlasten. Als je structureel tegen problemen aanloopt, ga dan naar een coach of psycholoog. Schroom niet om hulp te zoeken. Alles wat jij in jezelf investeert, investeer je ook weer in je kind!
Durf daarom eens met een nieuwe blik naar het gedrag van je kind te kijken. Wat kun jij aan je eigen houding, je eigen rust en energie en je eigen reacties veranderen, om je kind te helpen? Soms weet je het niet en kan een professional je hierbij helpen, inzicht in geven. Maar je mag het ook aan God vragen: Hij zal je met alle liefde laten zien wat jij kunt verbeteren, als je het Hem oprecht durft te vragen.
Ik ben nu al trots op je dat je in de spiegel hebt durven kijken en dat je nadenkt over je eigen aandeel in de ontwikkeling van je kind! Dat is echt niet makkelijk om onder ogen te komen, maar zó waardevol om het toch te doen!
Imke
