“Of ik gelukkig ben? Ik vind gelukkig een te klein woord om mijn gevoel en hoe ik het leven ervaar te omschrijven”, zegt Arjo Wijnhorst. Hij vertelde de afgelopen weken openhartig tegenover CIP.nl over zijn handicap, het overlijden van zijn broertje en hoe hij gelooft dat God zijn handicap ten goede gebruikt. Vandaag vertelt hij hoe hij zijn vrouw ontmoette en hoe God voor de ultieme bekroning op hun huwelijk zorgde.
Ondanks zijn handicap is Arjo van jongs af aan bezig iets van zijn leven te maken. Hij zet een groot onlineplatform op voor gehandicaptensporters, gaat op zichzelf wonen en heeft veel sociale contacten. “Alleen heb ik me nooit gevoeld. Toch bedacht ik me dat het mooi zou zijn om mijn leven te leiden met iemand anders. Ik werd lid van een christelijke datingsite. Ik wilde kijken of daar iets moois uit kon komen. Op die site kwam ik Imke tegen. We kwamen met elkaar in contact en dat werd steeds intensiever. Het begon vriendschappelijk maar na een paar maanden hadden we een relatie. Dit was precies het maatje waar ik naar op zoek was. We pasten heel goed bij elkaar.”
We hebben altijd een gelijkwaardige relatie gehad. Het is niet zo dat Imke mijn verzorgende is.
Arjo vertelt dat hij het mooi vond om te zien hoe Imke al vanaf het begin met zijn handicap omging. “Ze zei eigenlijk direct al dat ik voor haar niet anders dan iemand anders was. Toen onze relatie zich verder ontwikkelde, werd het natuurlijk wel gespreksonderwerp, zeker als het om bepaalde praktische zaken gaat. Imke had bijvoorbeeld al van jongs af aan een kinderwens. Wij vroegen ons af of dat wel kon. We hebben er veel en open met elkaar over gesproken. Toen we trouwden, stond op onze trouwkaart een tekst uit het liedje ‘Ons moment’ van Gerald Troost: ‘Jouw sterkte is mijn zwakte. Mijn zwakte is jouw kracht.’ Zo ervoeren wij dat. We vullen elkaar echt aan.
Ik kan bijvoorbeeld bepaalde praktische dingen niet en Imke is heel zorgzaam. Maar de andere kant is dat Imke het soms lastig heeft met iets en dat ik er dan voor haar kan zijn dankzij mijn sterke karakter. We vullen elkaar echt perfect aan. Overigens hebben we ook altijd een gelijkwaardige relatie gehad. We vonden dat belangrijk. Het is niet zo dat Imke mijn verzorgende is. Dat wilden we allebei niet. We wonen nu in een fokuswoning en ik word de hele dag verzorgd door professionals en Imke hoeft dat dus niet te doen. Op deze manier kunnen we onze relatie gezond houden. We zijn namelijk man en vrouw en niet patiënt en verzorgende.”
Steeds meer komt het onderwerp kinderen naar voren bij Arjo en Imke. Ze proberen het op een natuurlijke wijze, maar dat lukt helaas niet. “Dat heeft overigens niets met mijn handicap te maken”, vertelt Arjo. “We zijn een traject ingegaan waarbij we van ziekenhuis naar ziekenhuis moesten. Toen bleek uiteindelijk dat we medisch gezien een hele kleine kans hadden om kinderen te krijgen. De artsen gaven aan dat we de kant van IVF op konden gaan.”
God maakte van iets verdrietigs iets heel moois.
Toch worden zowel Arjo als Imke niet enthousiast over deze mogelijkheid. “Achteraf denken we dat er op dat moment echt deuren voor ons zijn dichtgegaan. Op een gegeven moment kwamen we voor de zoveelste keer uit een ziekenhuis. Omdat ik naar mijn werk moest, reden we afzonderlijk weg. In de auto belden we met elkaar. We zeiden vervolgens tegelijkertijd tegen elkaar: “Ik moet je wat vertellen.” Toen bleek dat we allebei geloofden dat adoptie het traject voor ons was. We geloofden dat dat de weg was die God met ons wilde gaan, dat dit Gods plan voor ons was.”
Zo’n tien dagen daarvoor wordt er ergens in Hongarije een jongetje geboren. Een jongetje met weinig toekomstperspectief. Niemand weet op dat moment dat dit jongetje en de twee mensen in Nederland die zo graag een kind willen, voor elkaar zijn voorbestemd. “Eigenlijk is onze reis samen toen al begonnen”, vertelt Arjo. God had het idee: ‘Ik heb hier een jongetje dat ouders nodig heeft en hier heb Ik ouders die een jongetje nodig hebben. Dat kan Ik samenbrengen en van iets verdrietigs iets heel moois maken’.”
Toch duurt het dan nog jaren voordat ze daadwerkelijk bij elkaar komen. “Het is een heel lang traject”, vertelt Arjo. “In totaal duurde het ruim vier jaar. Uiteindelijk kregen we in augustus vorig jaar een telefoontje met de mededeling dat we papa en mama mochten worden. Eind oktober reisden we af naar Hongarije en zijn we daar een aantal weken geweest. Dat was in het begin nog best spannend. We vroegen ons namelijk af hoe hij zou reageren op mijn rolstoel. Maar daar reageerde hij juist heel bijzonder op. We gingen de tweede dag met hem naar de speeltuin. Hij ging samen met Imke van de glijbaan af. Ik kon natuurlijk niet mee en maakte iets verderop foto’s van hen. Nadat hij twee keer van de glijbaan was geweest gaf hij mij een knuffel. Alsof hij wilde zeggen: ik weet dat jij er ook bij hoort.”
Dat merken ze aan meer dingen. “Hij gaat op een heel mooie en gevoelige manier om met mijn handicap en de dingen die ik wel en niet kan. Hij helpt me vaak en is ontzettend lief. Ook daarom geloven we dat we echt samen zijn gebracht door God.”
Inmiddels is Arjo 39 jaar en hij vertelt desgevraagd ontzettend gelukkig te zijn. “Meer dan gelukkig. Ik vind gelukkig een te klein woord om mijn gevoel en hoe ik het leven ervaar te omschrijven. En hoe mooi is het nu dat we dit mannetje als een soort extra hebben bovenop ons huwelijk. Ik ben echt meer dan gelukkig.”
We hebben mooie dingen voor ons en gaan mooie momenten met elkaar beleven.
Toch zijn er ook nog wel dingen die hij mist door zijn handicap. “Ik mis de dingen die ik niet met de kleine kan doen. Ik kan niet met hem van de glijbaan, ik kan niet met hem samen de zee in, ik kan niet met hem voetballen. Waar ik het vroeger niet erg vond dat ik zelf niet kon voetballen, vind ik het nu wel erg dat ik niet met hem kan voetballen. Ik had met hockey een makkelijk alternatief. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Soms is dat best lastig, voor even. Aan de andere kant: ik probeer ook hierin te kijken naar de mooie dingen die wel kunnen. Dat zijn er nog steeds heel veel. En natuurlijk heeft ook die kleine inmiddels de hockeystick al in zijn handen gehad.”
Arjo kijkt dan ook hoopvol naar de toekomst. “Ik kijk echt uit naar de manier waarop wij als gezin de toekomst tegemoet gaan. We hebben mooie dingen voor ons en gaan mooie momenten met elkaar beleven. Ik ben benieuwd hoe dit mooie mannetje zich gaat ontwikkelen tot tiener en volwassene. Ik hoop die reis mee te kunnen maken. Daarnaast kijk ik ook uit naar de mooie dingen die God voor Imke en mij in petto heeft. In het mooie werk dat we allebei hebben en de plek die we in onze kerk mogen hebben. Er liggen heel veel mooie dingen voor ons klaar. Met God mogen we een hele mooie toekomst verwachten.”
Bron: CIP.nl
Foto: Kelly’s fotografie
